تصویرسازی های عجیب فرانک کونرت، دنیایی مینیاتوری و فراواقعی را به تصویر می کشند - مجله آیرخ

فرم آشنا، منطق غایب

در یکی از تصثاویر، خانه ای که انگار از وسط به دو نیم شده، ولی هر نیمه اش یک درِ ورودی و یک گاراژ دارد. چشم انداز سفید و آرام برفی، ساکت و بی حادثه است، اما همین تعادل اولیه با ساختاری پوچ شکسته می گردد. این ساختمان هیچ گاه نمی تواند واقعی باشد، اما شباهتش به واقعیت، باعث می گردد مغزمان دچار وقفه ای در ادراک گردد. این همان چیزی است که روانشناسان آن را اثر ابهام واقع گرایانه می نامند.

در تصویر دوم، ورودی رسمی یک نهاد امنیتی (Secret Service) با درب کوچک و خمیده و یک تابلوی ایستاده خوشامدگویی، به یک شوخی تیز و تلخ با زبان قدرت و نظارت تبدیل شده است. چطور می توان از چیزی به نام امنیت انتظار شفافیت و خوشامد داشت، وقتی ساختارش این چنین بسته و بی چهره است؟

بالکن هایی بدون آپارتمان

در تصویر بعدی، با نمایی از یک آپارتمان باریک روبرو هستیم که فقط نمای بیرونی آن وجود دارد: پنجره هایی با گلدان ها، حوله هایی روی نرده، اما خبری از فضای داخلی نیست. این تصویر به شکل استعاری، همان چیزی ست که در زندگی های شهری زیاد دیده ایم: تظاهر به آرامش، رفاه و سبزی، اما خالی از معنا در پشت نماها.

شام بر فراز پرتگاه

کونرت در یکی از عجیب ترین تصویرسازی هایش، یک میز شام دو نفره را بر سکوی پرش در استخر پوشیده از برف قرار داده است. این تصویر، درخشان ترین نمونه از ترکیب رؤیا و تهدید در آثار اوست. آدم دلش می خواهد بنشیند و شام بخورد، اما مغز هشدار می دهد: این جا جای نشستن نیست. چنین صحنه هایی ما را به یاد رؤیاهایی می اندازند که هم شیرین اند و هم نگران کننده، همان رؤیاهایی که شاید در فکر آدم های خسته مدرن لانه نموده اند.

طنزی سرد، با امضای مهندسی دقیق

از اتاقی که درون سقف شیروانی قرار گرفته گرفته تا میز ناهاری که به شکلی مضحک در گوشه اتاق دو تلویزیون را به دیدن نشسته، تمام تصویرهای کونرت با وسواس تکنیکی بی نظیری ساخته شده اند. او نه تنها فضاها را با دقت طراحی می نماید، بلکه با نورپردازی، سایه ها، و حتی بافت دیوارها نیز بازی می نماید تا توهم واقعیت را حفظ کند. در تصویر میز درون اتاقی با شیروانی، گویی کار به معنای نشستن بر میز و انجام وظیفه، به کاری بی فایده و حتی خطرناک تبدیل شده است.

درِ خنده به دنیا مرگ

در یکی از طعنه آمیزترین آثارش، کونرت یک مرکز خدمات ترحیم (Funeral Services) را به گونه ای نشان داده که کلمه Fun (به معنای سرگرمی) بر سردرش برجسته شده و بالای آن، یک علامت لبخند زرد نصب شده است. این تضاد طنزآلود، درباره فروش شادی، مصرف گرایی حتی در لحظات غم، و نوعی نگاه تجاری به مرگ است. تصویرسازی در این صحنه، مرزهای شوخی و جدیت را از میان برمی دارد.

فضایی بی انسان، ولی پر از حضور

نکته مهم و مشترک در تمام این آثار، نبودِ انسان است. اما این نبود، غیاب نیست؛ بلکه حضور انسان را به وسیله ردپاها، چیدمان ها، و حتی وسایل شخصی احساس می کنیم. در تصویر سالن غذاخوری که صندلی اش به بیرون از شیشه رانده شده، انگار کسی هنوز همین لحظه آن جا نشسته بود. این حضور غایب به تصاویر حالت داستانی می دهد، جوری که هر بیننده می تواند روایتی فکری برایش بسازد.

صحنه هایی که باید دوبار دیده شوند

در تصویری دیگر، جایی میان خطوط دو و میدانی، ناگهان ورودی یک فروشگاه تنقلات (Snacks) پدیدار شده است. همان قدر که مضحک است، واقعی هم هست. زیرا دقیقاً در دنیایی زندگی می کنیم که ساختارهای رقابتی با نیازهای فوری و مصرفی در هم تنیده اند. این تصویر نوعی نقد اجتماعی پنهان است که در دل فرم بازیگوشانه اش، حرفی جدی دارد: مسابقه ای که بین راهش خوراکی می فروشند، مسابقه نیست؛ نمایش است.